Die Moaschbecker Jongen van 1880 Die Hohr kot geschoren, die Piepe em Mong
Su geng mols för Johren der Moaschbecker Jong,
he kangt kienen Kragen, kein Schlips, kienen Huet,
en hur Sieden Kappe, die stong em mols guot.
En iener Hangk en Schmickelschen, su geng he emmer uht.
He geng der Beek herob, on saut die Weiter ob bis owen hur
nom Subereg, doch emmer kreuzfidel,
bim Tesche Kahl, do kien he en, do liet he sech terdehl. He dronk sech en Kloren, on stock dann es ahn,
drob geng he nom Weiten,wohen wor egal.
He het die am liefsten, die net kugelrongk,
en Fürken em Kenschen, on söß kehngesongkt.
He geng dann met dem Schmickelschen, su net der Düren heren | on sat sech op die Bank, äs wör he guot bekangt.
Dann kom die Frau, on och dat Weit, sie froden hen on her,
dat frogen dat huot gar nit op, sie froden krütz die kwer. Wer kalden vam Katen, vam Fusel, vam Bett,
van decken Kolraben, van Ferken, vam Speck,
van Küehen, van Hippen, van Aeppeln, die müer,
mer plenk dann dat Weit an, on wies op die Düer.
Mer geng dann met dem Schmickelschen, on seit der Frau geneit,
dat Weit et kom herut, su wie et wor Gebruk,
die Aul kick dann su af on ahn noch alt es durch dat Retz,
mer gof sech dan en fetten Kuß, dann sait et, geneit Fretz. |