von Ernst Reinmöller uut Viérkesen
Et Kaalschen ut userm Hus, en Jong van fouf-sess Joaren
Wued döckes opgedreht van us, die viér get äuler woaren.
He glaut molls alles, wat mer sait, wenn et och wor gelogen,
Bie sonnem Knués maut dat jo leít, derr woar alt schier bedrogen.
Su hant ver`n iénmol opgedreht, dat gestern viér gefongen,
Em nohen Bosche en der Hedd, en Paerdsnest met fouf Jongen.
Do wuoal he nu partu es henn, frech troot he op de Schoken,
dat wor wall nit no usem Senn, doch hant ver ett emm versproken.
Ganz früöh am angern Morgen dann, he loog noch en denn Laken,
Do tuogen op denn Bosch viér aan, dat Paerdsnest praat te maken.
En Kuohl, nit wiet vam Nüökels-Kopp, die wuéd fein opgeleít,
met Streu on Bläder on owendrop, Rossäppel die viér metgebreit.
Äs alles fäedeg woar on vier, kottdrop dann hiém wiér kuomen,
do hant et Kaalschen viér schier, nomm Bosche metgenomen.
Wie Indianer sind viér dann, op dat Nest aangeschliéken,
on Äs viér endlech komen draan, en Viälstond woar verstriéken
Äs he nu vörr demm Neste stongk, wo he keng Paerdscher soog,
on bloss dat Höpken Kötteln fong, wat owendroppen loog,
do kiék he´s aan, äs wenn he wöss, dat viér än har´n bedrogen,
Drop seiten viér, die send gewess dö Morgen utgeflogen.